Ups en downs

We kennen ze allemaal.  En het houdt nooit op. Ook niet als je ziek bent.

Ik heb helemaal geen zin om negatieve verhalen te vertellen maar soms heb je downs en zit het allemaal niet mee. Ook die horen erbij en het moet ook niet zo zijn dat je die, zoals op Facebook, maar niet noemt, waardoor het leven altijd mooi lijkt. Het schrijven stel ik dan wel steeds meer uit en ik wil toch minstens een keer in de week wat schrijven. Dus hier komt ie van deze week. 

Om te beginnen die Port-a-cath die zit erin. Vraag niet hoe want mijn aders schenen anders te liggen waardoor de eerste poging mislukte en de operatie, ja zo durf ik het nu wel te noemen, 2 uur langer duurde. Toen ik wakker werd op de uitslaapkamer vroeg ik mij af hoe het nou opeens al 5 uur was terwijl Rian om 3 uur al zou komen want dan zou ik onderhand wel terugzijn op mijn eigen kamer. Rian was daar niet want die was helemaal niet geinformeerd zoals beloofd. Die had alleen in een lift toevallig gehoord dat er een spoedgeval was in de OK met een Portacath. Ze mocht niet wachten in mijn kamer en zat zich dus een beetje zorgen te maken in een wachtkamer ergens om een hoek.
Uiteindelijk kwam de chirurg die vertelde dat de Port-a-cath nu wel goed zat en dat ik naar huis mocht. Het was nog wachten op een pilletje dachten wij maar anderhalf uur later, toen wij maar besloten gewoon te gaan omdat niemand ons iets vertelde, bleek dat ze het nummer van de 2e Port-a-cath kwijt waren. Dat nummer moet op een kaartje staan wat je altijd bij je moet hebben aan je sleutelhanger.
Een staaltje van overwerkt ziekenhuispersoneel houden we het maar op. De afdeling dagopname in het VU komt niet in ons favorieten boekje.

Maandag was ik wel een beetje van de operatie bijgekomen dus dacht ik alles wel even op 1 dag te kunnen plannen. Bezwaarschriften schrijven naar een onwillige verzekering en UWV over 2 maanden te laat beginnende ziektewet. De oude bank ophalen, nieuwe bank plaatsen, verwarminkje door Geert aan laten leggen, de Thuiszorg langskrijgen en de geiser laten maken zodat ik na 2 dagen ook weer eens warm water zou hebben.
Eigen schuld, dikke bult. Het ging direct al mis. De bank kwam te vroeg toen ik nog helemaal niet klaar was en werd 5 cm te lang geleverd.
Ja nu kan ik er wel om lachen  maar de dag werd erg hectisch en druk. Ik zal jullie de details besparen en iedereen deed enorm zijn en haar best om mij te helpen. Maar dit alles zorgde ervoor dat het mij allemaal veel te veel werd en ik voor het eerst echt verdrietig werd en het me een paar dagen kostte om daar weer uit te komen.
Pfffff, ik zei al eerder, het moeilijkste is om je grenzen aan te geven, steeds te beslissen wat je wilt en wat niet en vooral niet zoveel te willen.
In het normale leven is dat al moeilijk en komt iedereen dat constant tegen.
Sinds ik ziek ben kan ik best veel aan als het allemaal goed gaat. Maar zodra iets mis gaat komt dat veel harder aan en confronteert het me harder met die grenzen die ik overschrijd. Vooral dat die lijn heel dun is en veel sneller overschreden wordt.

Langzaam maar zeker kwamen natuurlijk de oplossingen en nu loopt alles weer een beetje en ben ik gewoon weer positief en blij met leuke bezoekjes en lekker gezond avondeten wat Sebastian voor mij komt maken de avond voor de 3e chemo. Volgende week nog wel even een verbouwinkje om een mooie nis te maken in de kamer waardoor de bank beter past maar de badkamer is al lekker warm.

Ach ja het is allemaal ergens goed voor denk ik dan. Je hebt dat soort momenten ook nodig in het leven. Vaak is het zo dat als je jezelf de tijd niet gunt om ook de verdrietige momenten door te maken het leven je wel weer inhaalt en ervoor zorgt dat je niet anders kan. Ieders leven.
En dat maakt ook weer dat je meer kunt genieten van de momenten die daarop volgen als je daar weer een beetje uitkomt en gezelligheid en vriendschappen extra waardeert.

De laatste weken krijg ik meer berichten van mensen die jaren geleden dichtbij mij stonden maar door wat voor reden dan ook verder weg gedreven zijn. Het nieuws sijpelt door. Heel bijzonder eigenlijk, soms leuk soms ingewikkeld maar zeker waardevol. Het doet je natuurlijk nadenken over hoe het leven en vriendschappen in elkaar zitten. Het is vooral heel mooi dat ondanks dat je elkaar heel lang niet gezien hebt het gevoel van vriendschap nog steeds bestaat.
Het kan ook zo zijn dat je dit soort dingen nooit merkt tijdens je leven. Pas als je dood bent sturen mensen berichten. Ik heb nu het geluk dit allemaal zelf te mogen ontvangen en nog de hoop te hebben dat dit leven nog wel even duurt en ik de kans heb oude lieve vrienden nog eens te zien.

 "The primary cause of unhappiness is never the situation but your thoughts about it." Eckhard Tolle

Tijd voor iets luchtigs, mijn meest gepubliceerde foto genaamd: The bum oftewel De kont

Een frisse neus halen

Dat is iets wat ik regelmatig doe de laatste tijd, lekker hoor, maar ook iets waar je in de tropen niet echt op komt. Het is dan ook alweer een tijdje geleden dat ik zoiets deed als een frisse neus halen en nu is het opeens weer heel normaal geworden.
Je gaat er ook over nadenken dan. Het is eigenlijk heel letterlijk, een frisse neus halen. Het gedeelte van het lichaam wat meestal inderdaad het koudst wordt ook, in deze tijd van het jaar, als je maar even naar buiten gaat. Brrrr, koude neus en koude oren. Gelukkig dat mijn huisje nu bijna helemaal winter proof is en de perfecte winterjas ook besteld is.

Kan ik lekker naar buiten om een frisse neus te halen voor ik weer heerlijk bij de kachel tegen mijn warmtekussen aan onder mijn knuffeldeken kruip met een kopje winterthee en een mergpijpje. Haha, daar denk je toch niet aan in Azie...

Morgen krijg ik de port-a-cath, dat apparaatje wat ze inbouwen boven je borst om in het vervolg in te prikken.
Het is de eerste operatie van mijn leven. Op mijn amandelen na, toen ik 4 was, heb ik nooit eerder iets meegemaakt wat op een operatie leek. Ja verwend ja. Maar er is een eerste keer voor alles zoals mijn vader zei en het is voor een goed doel zal ik dan maar zeggen dus we gaan het gewoon doen.
Het kastje schijnt vast gemaakt te worden aan een spier en een bloedvat die toch nogal diep liggen en daarom is het behoorlijk oncomfortabel om dat met alleen plaatselijke verdoving te doen heb ik me laten vertellen. Sterker nog, heb ik me toch laten overhalen om onder narcose te gaan. Op zich wel lekker denk ik, ik hou best van een bedwelmend middeltje, maar ik vond eigenlijk dat er genoeg gif mijn lichaam ingepompt is de afgelopen weken. Die chemo’s natuurlijk maar ook dat radio actieve spul voor de botscan, contrast vloeistof en weet ik wat. In ieder geval niets waarvan je denkt dat het gezond is voor je.
Anyway… Je kan ook zeggen dat dat er dan ook nog wel bij kan. Het moet maar dus.
Dan kunnen ze wel vanaf volgende week steeds in dat kastje prikken voor bloed onderzoeken en chemo’s. Hoeven ze niet meer moeilijk te vinden aderen van vreemde hoeken te injecteren en dan te pouren om er een beetje bloed uit te krijgen. Dat is dan wel een opluchting.

Nou krijg je voor die narcose alleen wéér een infuus en dat vond ik nou echt niks. Ik heb nooit in mijn leven moeite gehad met bloedprikken maar de laatste weken heb ik een trauma opgelopen zoals de anesthetist het verwoordde nadat ik een beetje pittig optrad toen het maar onzeker bleef of ik een kapje kon krijgen ipv een infuus. Een kapje zou wel stinken zeiden ze. Ik zie het maar als een frisse neus halen, zei ik.
In goed overleg krijg ik nu een kapje en dan daarna alsnog een infuus. Maar dan slaap ik al.

Als ik dat kapje opkrijg moet ik dan wel ontspannen en aan iets leuks denken. Nou daar heeft mijn goede vriend Mohcine me alvast bij geholpen afgelopen weekend. Hij heeft me min of meer een oude = oldtimer witte Mercedes Benz stationcar ‘kado’ gedaan!! (Hij had er toch 3 en een brandweer auto)
Jahaa, wat een feest en wat een grap! En wat een heerlijkheid om bij weg te dromen en om voor je deur te hebben staan alleen al voor het idéé van de vrijheid. M’n Thaise BMW staat te koop en deze heb ik alvast binnen dan! Heerlijk!
Hij moet wel een beetje opgeknapt worden met bloemetjes gordijnen (dan kunnen we erin slapen volgende zomer) en die bloemen moeten dan door gaan lopen op de auto (Mohcine weet dit nog niet). Al heel wat ideetjes komen voorbij, de voorpret samen is het lolligst en daar wordt ik heel blij van. Dus dat is waar ik aan zal denken morgen als dat kapje komt!!
Jiehoe

Om 9 uur moet ik er zijn. Ik wordt gebracht door de connexion taxi, speciaal voor zieke en oude mensen. Heb ik net vandaag een pasje voor ontvangen (lang leve het Nederlandse zorgsysteem!) waarmee ik dan het stadsmobiel kan bellen wat mij ophaalt en naar het ziekenhuis rijdt voor 1,80€ geweldig toch?!
Ik wilde zelf niet dat Rian of iemand anders de hele dag zit te wachten in het ziekenhuis en ik moet dit ook een keer uitproberen. Nu komt Rian ongeveer als ik wakker ga worden na de operatie en dan brengt ze me thuis. Dat is een lekker idee.