Doorgaan

Het begin is er, zowel qua schrijven als qua behandeling. Nu gaat het om doorgaan.

De eerste 3 dagen na de chemo was ik wel misselijk en had vooral last van slijm. Dat is nu minder dus eigenlijk gaat dat heel goed. Het vervelende alleen is dat ik meer last heb van de pijn in ribben en sleutelbeen waar uitzaaiingen zitten en ik heb het inmiddels ook aardig gehad met het moeilijke praten en eten.

Vandaag heb ik daarom de oncoloog gebeld en die heeft me sterkere pijnkillers voorgeschreven in de vorm van een morphine pleister per 3 dagen en pilletjes voor als dat niet genoeg is.
Dat klinkt wel heftig vind ik, morphine. Ook alsof het niet zwaarder kan. Ik schrik dan ook wel weer even van de mogelijke bijwerkingen. Weer misselijk, moe en warrig, dat schiet niet op. Maargoed, eerst proberen en dan verder zien.

De pijn is nu wel minder maar niet weg. Het is een begin.
Verder krijg ik hopelijk vrijdag al logopedie. Misschien dat een logopediste mij al vrij snel wat manieren kan geven om de stemband die het wel doet beter te gebruiken. Dat zou een hoop schelen.

Een van de moeilijkste dingen vind ik nu wel het vertrouwen in doorgaan. Is dit de juiste manier? Moet ik compleet vertrouwen op mijn oncologe? Of moet ik meer uitzoeken en er iets naast doen.
Ik probeer eigenlijk niet teveel op internet te kijken. Het is me ook afgeraden door verschillende mensen. Maar soms wil je toch iets opzoeken en dan kom je heel snel terecht bij mensen die allerlei andere dingen denken. Sommigen die helemaal geen chemo willen en geen vertrouwen hebben in artsen in het ziekenhuis. Maar ook in aanvullende therapieen om je immuun systeem beter te maken. Mijn oncologe zegt dat ik nu geen homeopatische dingen moet proberen omdat dat in conflict kan zijn met de chemo. Of meer bijwerkingen, of ze kunnen de werking van de chemo afremmen. Dat vind ik wel moeilijk.
Ik heb altijd snel de neiging om eigenwijs te zijn en iets zelf uit te willen zoeken. Op dit moment denk ik echter dat het beter is mijn oncologe te volgen. In ieder geval voor de eerste 3 chemo’s. En dan te kijken hoe dat aanslaat en wat het met me doet.

Doorgaan maar dus voorlopig zo.

Dan het blog, ook daar wil ik mee doorgaan. Ik zoek nu een beetje naar een manier waarop, een insteek,
Wat je niet wilt is vaak makkelijker te bedenken dan wat je wel wilt. Ik wil niet dat het een eindeloos ziekte verhaal wordt. Als ik er iets mee wil is het duidelijkheid scheppen zonder steeds over hetzelfde te verhalen. Ook om het begin te zijn van verdere goede gesprekken en om dingen bespreekbaar te maken.
Sommige mensen zeggen dat ik zou kunnen schrijven over mijn manier van leven en de vele verschillende dingen die ik heb gedaan er in kan verwerken. Dat vind ik ook een idee. Maar wat ik zeker niet wil is een verhaal van ‘kijk wat ik allemaal heb gedaan’. Dat is niet waar het (leven) overgaat volgens mij. Het gaat erover wat het met je doet. De keuzes die je maakt (handig of niet). De gevolgen daarvan en hoe je daar mee omgaat. Voor mij maakt iedereen zijn eigen reis in het leven, bij mij is dat toevallig gepaard gegaan met me daadwerkelijk verplaatsen over de wereld. Maar waar het precies was maakt niet uit, het gaat om hoe je iets beleeft en met wie. Hoe dat je blik verruimd waardoor je open in het leven staat.

 Gister in Wijk aan zee, foto's maken van 'nog met haar'

 Op het strand 'in die Kaap'