Mooi

Logisch en fijn vragen veel mensen hoe ik me voel. Eigenlijk voel ik me de hele tijd wel goed en positief. Wel geschrokken al een paar keer behoorlijk natuurlijk. Maar ik ben niet boos en ik vraag me ook niet af ‘waarom ik’. Het is niet eerlijk maar de wereld is niet eerlijk, dat wisten we al en daar gaat het voor mij niet over. Het is zoals het is en er komt ook (nu al) vast weer wat moois van.
Ik vind het nu makkelijker in het moment te leven, leef dag bij dag. Maar heel graag wil ik i.i.g. nog even naar mijn huis met mijn kat en mijn auto op Phuket.

Ik ben niet bang voor de dood, nooit geweest. Ik heb een mooi leven al gehad. Het hoeft van mij nog niet afgelopen te zijn maar in principe heb ik veel van mijn dromen waargemaakt. Ik heb geen kinderen die ik het moet vertellen en die ik misschien niet kan zien opgroeien. En nu hoef ik niet meer aan m’n pensioen te denken of hoe erg het is dat de rollators uit het ziekenfonds gehaald zijn.
Dit klinkt allemaal wel stoer natuurlijk maar dat ben ik niet altijd. Ik heb ook al heel hard gehuild (toen ‘love is in the air’ op tv was, kies dan ook deze week maar voor Ajax-Madrid) en ik weet niet of ik hier later nog hetzelfde over denk. Maar nu helpt het me om positief te zijn en voorlopig ga ik nog helemaal niet dood en iedereen gaat dood.

Wel heb ik mijn vader en moeder en zus en haar man (Rob, Elseline, Rian en Stephan) en dat vind ik heel moeilijk, vaak moeilijker voor hen dan voor mezelf.
En juist tegen hen ben ik dan soms hard.
Mijn angst in het leven is ook altijd meer alleen overblijven dan wat dan ook.

Rian ontpopt zich als superzus (als ze dat niet al was), die heel sterk is en overal voor klaarstaat. Ze heeft net nog mijn huis stofgezogen (ja, ik weet er ook goed gebruik van te maken) en ze heeft mij alle jaargangen van de Linda kado gedaan voor 25€ van Marktplaats. Ik vind de Linda leuk en dat wist ze. Ik weet niet of ik Linda straks nog kan zien maar het idee vind ik  sowieso super!

Mijn vader wilde een pluche aap voor me meenemen naar het ziekenhuis, gelukkig hield mijn moeder hem tegen (ik hou niet van apen :-) maar het is wel heel schattig.

Mijn 'bijna broer soul-mate' Sebastian komt volgende week eindelijk terug uit China en blijft lekker 3 maanden. Dat voelt rustig en gezellig. Een maand geleden zaten we nog samen een biertje te drinken op een trapje in Beijing.

Mies is hals over kop verhuisd uit mijn huis om mij de ruimte te geven. Super lief!

En ik merk nu des te meer dat ik een hoop goede vrienden heb, oude en best nieuwe, op Phuket en hier. Ik wil geen medelijden maar ik krijg veel aandacht en dat bevalt me goed!
Mijn liefste vriend(innet)jes komen uit binnen- en buitenland om mij op te zoeken. En ook die nu niet hier zijn die zijn er toch, door mails, whatsapp en skype.
Dat vind ik allemaal heel bijzonder, voelt heel goed en warm. Het maakt onze vriendschappen dieper en intiemer.
Misschien was het gewoon tijd dat ik mijn vrienden leerde kennen... :-)

Ook besef ik me des te meer dat al mijn vrienden al eens of nog steeds met ernstige ziektes te maken hebben. Guusje heeft reuma, B.* heeft Sarcoidose, J. heeft MS, G. heeft 6 jaar gevochten tegen borstkanker. En als jullie zelf niets hebben dan is het wel je moeder, je zus, je schoonmoeder of je beste vriendin.

Ik denk er nu over om mensen te gaan interviewen hierover en ook iets te schrijven hier op dit blog. Gewoon een ideetje. Dan begin ik met G. want van haar hoorde ik dat het haar leven eigenlijk ook verrijkt heeft, dat vind ik mooi en kan ik me nu voorstellen. (snel he?!)

    Dit was een tijdje geleden hoor, Tibet op weg naar Kathmandu

(*Ik houd het maar even bij letters A. en B. tot ik zeker weet dat degene waar het overgaat het goed vind dat ik de naam vermeld.)